Bu yıl, annem yanımda olmayacak ve kendimi garip hissettim. Çünkü o pazar hep beraber geçirilir ve mutlaka anneme özel bir şeyler yapmaya gayret ederdim... O gün ne yapacağız diye düşünürken; annesi olmayanlar aklıma geldi ve her tarafta anneler günü diye bağırılırken onların neler hissetiğini tahmin bile edemiyorum...
Özellikle de çok yakında canım arkadaşımı kaybettim, çok güzel ve fedakar bir anneydi... Üstelik benim ilk anneler günümü kutlamayı bile ihmal etmemişti; kendisinin annesi yıllardır yanında olmadığı halde... Bu kadar da inceydi benim tatlı arkadaşım...Şimdi; kendi çocuğu da aynı şeyi yaşayacak... 4 yaşındaki çocuğu yuvaya gitmeye başladı ve tam da bu sene annesine kendi eliyle yaptıklarını verecekti belki de...
Ben annem ilk defa yanımda yok diye düşünürken; bu çocuk ne düşünüyordu acaba? ya da düşünemiyordu .... ?
İşte bu yüzden benim için bu yıl biraz buruk bir anneler günü... Asla erkek çocuk istemem ya da ikinci çocuk istemem diye düşünürken; hepsi oldu... Annelik yüreğinin, sevgisinin ne kadar geniş olduğunu şimdi daha iyi anladım... Anne yüreği fazla dayanamıyor işte; kendi çocuğum kadar düşünüp, seviyorum şimdi Efe'yi... Üstelik anneliğe bu kadar uzak biriyken...
Anne olduktan sonra annenin kıymetinin daha iyi anlarsın sözü ne kadar da doğruymuş... Hem anne olunca hem yaşın büyüyüp, kendini onun yerine koyunca...
Melek anneciğim;
30 yıldır hep yanımızda olduğun için, tüm yüreğinle bedeninle destek olduğun, arkadaşımız, öğretmenimiz, anne olduğum halde hep çocuğun olduğum, Irmak'ın anneannesi, oyun arkadaşı ve her şeyimiz olduğun için sana sonsuz teşekkür ederim... Tanrı'ya da bu kadar şanslı olduğum için şükrediyorum. ve ben de hep Irmak'ın yanında olmayı diliyorum... Çünkü; "bir tek annem olsun bana birşey olmaazz" :)
Hep yanımızda ol... Seni çoook seviyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder